Współtworzenie

Informacje o

Czym jest współtworzenie?

Współtworzenie wiedzy to proces współpracy, w ramach którego zainteresowane strony, praktycy i naukowcy współpracują ze sobą w celu generowania, dzielenia się i stosowania wiedzy. Zamiast wiedzy wytwarzanej przez jedną grupę, a następnie przekazywanej innym, współtworzenie kładzie nacisk na współpracę, wzajemne uczenie się i łączenie różnych perspektyw, doświadczeń i rodzajów wiedzy specjalistycznej. Włączenie w ten proces głosów lokalnych nie tylko zapewnia dostosowanie rozwiązań do wyjątkowych warunków lokalnych, ale także tworzy poczucie współodpowiedzialności, które motywuje uczestników do korzystania z tych rozwiązań nawet poza ramami czasowymi projektu. Podejście to jest szczególnie cenne w rozwiązywaniu złożonych wyzwań, takich jak konflikty między człowiekiem a dziką fauną i florą, w których należy pogodzić wiele interesów i perspektyw.

Projekt CoCo uznaje, że zrównoważone rozwiązania konfliktów między pasterstwem a dziką fauną i florą muszą być zakorzenione zarówno w badaniach naukowych, jak i doświadczeniach osób bezpośrednio dotkniętych, w tym pasterzy, myśliwych i właścicieli gruntów. Każda grupa przynosi cenne perspektywy i spostrzeżenia, które są niezbędne do opracowania skutecznych i trwałych rozwiązań. Oprócz przeprowadzania ankiet wśród zainteresowanych stron, CoCo praktykuje współtworzenie poprzez angażowanie organizacji zainteresowanych stron jako partnerów projektu i podwykonawców, zapewniając, aby ich opinie były reprezentowane w procesach decyzyjnych. Bieżący dialog odbywa się za pośrednictwem forów konsultacyjnych, a aktywne działania informacyjne zapewniają włączenie zróżnicowanej wiedzy i doświadczenia do wszystkich procesów badawczych.

Rada doradcza

CoCo powołało specjalną radę doradczą, która ma kierować kierunkiem projektu w ramach procesu współtworzenia. W skład zarządu wchodzą członkowie unijnej platformy na rzecz współistnienia ludzi i dużych drapieżników oraz inne odpowiednie zainteresowane strony i eksperci naukowi. Rada jest wzmocniona dzięki powiązaniom z platformami regionalnymi w kluczowych obszarach badań, takich jak Rumunia i Szwecja, które mają silną obecność duszpasterską i pokrywają się z obszarami studiów przypadku CoCo. Rada zapewnia uporządkowane informacje zwrotne i interakcję na temat różnych działań w ramach projektu, w tym przeglądów zakresu, projektów ankiet i opracowywania zaleceń politycznych.

Spotkaj się z Komitetem Doradczym CoCo:

Vincenzo Gervasi

Vincenzo Gervasi jest badaczem we włoskim Instytucie Ochrony Przyrody i Badań (ISPRA), pracującym głównie nad ekologią, zarządzaniem i ochroną dużych drapieżników. W ciągu ostatnich 20 lat skupił się na wykorzystaniu ekologicznych narzędzi modelowania do badania demografii wszystkich czterech europejskich dużych drapieżników. Badał dynamikę drapieżników i ofiar oraz wpływ powrotu dużych drapieżników na hodowlę zwierząt gospodarskich w całej Europie. W ostatnich latach jego głównym zainteresowaniem było wykorzystanie interdyscyplinarnych podejść do zrozumienia wzorców współistnienia dużych drapieżników i działalności człowieka.

Vincenzo Gervasi

Vincenzo Gervasi jest badaczem we włoskim Instytucie Ochrony Przyrody i Badań (ISPRA), pracującym głównie nad ekologią, zarządzaniem i ochroną dużych drapieżników. W ciągu ostatnich 20 lat skupił się na wykorzystaniu ekologicznych narzędzi modelowania do badania demografii wszystkich czterech europejskich dużych drapieżników. Badał dynamikę drapieżników i ofiar oraz wpływ powrotu dużych drapieżników na hodowlę zwierząt gospodarskich w całej Europie. W ostatnich latach jego głównym zainteresowaniem było wykorzystanie interdyscyplinarnych podejść do zrozumienia wzorców współistnienia dużych drapieżników i działalności człowieka.

Klaus Hackländer

Klaus Hackländer jest ekologiem i ekologiem dzikiej przyrody. Jest szefem Instytutu Biologii Dzikiej Przyrody i Zarządzania Grami na Uniwersytecie BOKU (Wiedeń, Austria) oraz dyrektorem generalnym Niemieckiej Fundacji Dzikiej Przyrody (Hamburg, Niemcy). Jako prezes Wydziału Nauk Stosowanych CIC dąży do połączenia nauki i praktyki w celu wspierania wizji ochrony CIC poprzez zrównoważone użytkowanie.

Sybille Klenzendorf

Dr Sybille Klenzendorf jest starszym ekspertem ds. ochrony przyrody w WWF. Sybille kieruje programem ochrony dzikiej fauny i flory w Niemczech i Europie oraz zapewnia wiedzę specjalistyczną w zakresie nauk o dzikiej przyrodzie i monitorowania, konfliktu między człowiekiem a dziką fauną i florą, ekologii populacji i zarządzania. Jej doświadczenie obejmuje zarządzanie zagrożeniami dla flagowych gatunków, takich jak niedźwiedzie polarne, niedźwiedzie brunatne lub tygrysy, w tym kłusownictwo, utratę siedlisk, konflikt między ludźmi a dziką fauną i florą oraz zarządzanie ochroną na dużą skalę.

Michele Nori

Michele Nori jest agronomem tropikalnym (Uniwersytet we Florencji, Włochy) z dalszą specjalizacją doktorancką w socjologii obszarów wiejskich (Wageningen, Holandia) oraz specjalistyczną wiedzą na temat zarządzania zasobami i systemów utrzymania społeczności rolno-pasterskich. Mając doświadczenie w dziedzinie ekonomii, środowiska, systemów żywnościowych i polityki rolnej, rozwinął międzysektorowe i interdyscyplinarne umiejętności dzięki wieloletniemu doświadczeniu w integracji praktyki terenowej, badań naukowych i pracy politycznej. Jego obecnym celem, jako urzędnika ds. polityki w DG AGRI (dział B2, zrównoważenie środowiskowe), jest przełożenie tego wieloletniego doświadczenia na zapewnienie skutecznych dowodów naukowych i doradztwa politycznego, w szczególności w ramach wspólnej polityki rolnej.

Madeleine Nyman

Madeleine Nyman jest doświadczonym profesjonalistą z różnorodnym zapleczem obejmującym naukę, politykę i zarządzanie. Posiadając doktorat z ekotoksykologii, zdobyła szerokie doświadczenie jako naukowiec, decydent, menedżer i starszy doradca w różnych instytucjach rządowych. Pełniąc obecnie funkcję starszego eksperta w Instytucie Zasobów Naturalnych w Finlandii (Luke), wnosi znaczący wkład w badania środowiskowe i rozwój polityki. Jej multidyscyplinarna wiedza pozwala jej skutecznie radzić sobie ze złożonymi wyzwaniami środowiskowymi.

Hanna Pettersson

Hanna Pettersson jest szwedzką socjolog z Leverhulme Centre for Anthropocene Biodiversity na Uniwersytecie w Yorku. Jej badania koncentrują się na interakcjach między dużymi drapieżnikami a populacjami pasterskimi w Europie, w szczególności na perspektywach biokulturowych, koprodukcji wiedzy i sprawiedliwych przejściach do współistnienia.

Rok Cerne

(Słoweńska Służba Leśna)

Jenny Wik Karlsson

(Szwedzkie stada reniferów)

María Turiño

(Entretantos / Plataforma por la Ganadería Extensiva y el Pastoralismo)

Finansowane przez Unię Europejską. Poglądy i opinie wyrażane są jednak wyłącznie przez autora (autorów) i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy i opinie Unii Europejskiej lub Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych. Ani Unia Europejska, ani organ przyznający pomoc nie mogą ponosić za nie odpowiedzialności.