Projekt finansowany przez Unię Europejską w ramach programu Horyzont Europa. Poglądy i opinie wyrażane są jednak wyłącznie przez autora (autorów) i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy i opinie Unii Europejskiej lub Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych. Ani Unia Europejska, ani organ przyznający pomoc nie mogą ponosić za nie odpowiedzialności. Gospodarka pasterska i ekstensywna hodowla zwierząt gospodarskich połączona z wolnym wypasem, oraz rolnictwo o wysokiej wartości przyrodniczej (ekstensywne systemy rolnicze, które przynoszą znaczne korzyści w zakresie różnorodności biologicznej) są ważnymi, ale zagrożonymi systemami użytkowania gruntów w Europie. W porównaniu z innymi rodzajami użytkowania rolniczego przynoszą one znaczne korzyści dzikiej faunie i florze, a w skali Europy mają znaczenie dla ochrony cennych siedlisk i gatunków. Zależności między ekstensywnym rolnictwem i gospodarką pasterską, a dziką fauną i florą są dynamiczne i mogą być źródłem wzajemnych korzyści, ale też powodem wielu wyzwań.

Historycznie zarówno pasterze i hodowcy, jak i dzika przyroda współwystępowali na tych samych obszarach, ale pod koniec XIX wieku populacje europejskich dzikich zwierząt zostały zredukowane w wyniku intensyfikacji działalności rolniczej. W XX wieku nastąpiła odbudowa populacji dzikich roślinożerców, wspomagana przez zrównoważoną gospodarkę łowiecką i kompromisy między różnymi użytkownikami gruntów. Wraz ze wzrostem dostępności naturalnych ofiar, duże drapieżniki, takie jak wilki, powróciły naturalnie na część swojego dawnego zasięgu. Niektóre z tych gatunków mogą powodować znaczne straty, np. poprzez szkody w uprawach powodowane przez dziki lub jelenie oraz ataki na zwierzęta gospodarskie powodowane przez wilki lub niedźwiedzie. Takie sytuacje zaogniają konflikty społeczne i debaty polityczne na wysokim szczeblu na temat sposobu zarządzania gatunkami chronionymi.

Konflikty wokół dzikich zwierząt, zwłaszcza wilków, dotyczą przede wszystkim wpływu drapieżników na ekstensywne rolnictwo i hodowlę. Gospodarka pasterska, ekstensywna hodowla zwierząt i rolnictwo o wysokiej wartości przyrodniczej stoją przed wyzwaniem ich rentowności ekonomicznej i społecznej. Znalezienie skutecznych praktyk hodowli zwierząt na obszarach do których powróciły duże drapieżniki stanowi dodatkową trudność. Ważnym jest też, by konsekwencjami powrotu drapieżników nie była obciążona tylko jedna część społeczeństwa (hodowcy i rolnicy).