CoCo przedstawia wstępne ustalenia dotyczące podatności zwierząt gospodarskich na duże drapieżniki na 76. dorocznym posiedzeniu EAAP

W przedmiocie Centrum Badawczo-Technologiczne Rolnictwa i Żywności w Aragonii (CITA), współpartner CoCo, przedstawił wstępne ustalenia hiszpańskiego badania duszpasterskiego CoCo na 76. doroczne posiedzenie Europejskiej Federacji Nauk o Zwierzętach (EAAP). Doroczne spotkanie zgromadziło ponad 1400 międzynarodowych ekspertów w stolicy Tyrolu, którzy dyskutowali o przyszłości produkcji zwierzęcej w Europie.

Aby lepiej zrozumieć związek między praktykami hodowli zwierząt gospodarskich a interakcjami z dziką fauną i florą, w ramach projektu CoCo przeprowadza się kompleksowe badanie w 12 krajach europejskich. Badanie to ma na celu dotarcie do 1000 pasterzy, ze szczególnym uwzględnieniem od jednego do trzech regionów studiów przypadku w każdym kraju.

Podczas dorocznego spotkania EAAP Daniel Martín Collado, koordynator projektu CoCo w Hiszpanii, przedstawił wstępne wyniki oparte na 89 badaniach przeprowadzonych z hiszpańskimi pasterzami z Gredos, El Espinar, północnych stoków Sierra de Guadarrama i Picos de Europa.

Systemy przenoszenia zwierząt gospodarskich

Wstępne wyniki wykazały, że coraz więcej pasterzy zmierza w kierunku bardziej intensywnych systemów hodowli. Zmiana ta jest spowodowana presją rynkową, zapotrzebowaniem na lepszą jakość życia oraz wyzwaniami związanymi z pracą w odległych obszarach o złożonych warunkach agroekologicznych i ograniczonym wsparciu politycznym.

Hiszpańskie systemy hodowli ekstensywnej są szczególnie wrażliwe, ponieważ przez wiele dziesięcioleci ewoluowały pod nieobecność dużych drapieżników. Powrót drapieżników wywiera dodatkową presję na te systemy i wymaga znacznych dostosowań w zarządzaniu gospodarstwem. Chociaż zmiany te są wykonalne i skuteczne, zwiększają również obciążenie pracą duszpasterzy, czego wielu nie chce lub nie jest w stanie zaakceptować.

W kierunku wspólnych rozwiązań: Słuchanie duszpasterzy

Wstępne ustalenia z Hiszpanii sugerują, że konflikt między hodowlą zwierząt gospodarskich a dziką fauną i florą jest nie tylko kwestią ekologiczną i gospodarczą, ale także głęboko społeczną i polityczną. Odzwierciedla szersze debaty na temat sposobów zarządzania współistnieniem zwierząt domowych i dzikich, przy czym różne grupy interesów często mają przeciwstawne poglądy. Badanie wykazało, że strategie współistnienia oraz to, jak dobrze są one akceptowane i działają, różnią się w zależności od regionu. Podkreśla to potrzebę lokalnie dostosowanego podejścia do zarządzania, które nadaje duszpasterzom centralną rolę.

Przyszłość ekstensywnej hodowli zwierząt gospodarskich będzie wymagała współdzielenia przestrzeni z dużymi drapieżnikami. Rozwiązanie napięć społecznych i politycznych będzie równie ważne jak rozwiązania techniczne i gospodarcze. Aby współistnienie było możliwe, polityka rolnośrodowiskowa musi uznawać i nagradzać dobra publiczne zapewniane przez ekstensywną hodowlę zwierząt gospodarskich. Obejmuje to uznanie ważnej roli ekstensywnej hodowli zwierząt gospodarskich w ochronie dużych drapieżników.